Uit het leven van Martinus von Tours zijn vele details die het verdienen niet vergeten te worden. Een buitengewoon voorbeeld hiervan is het delen van de mantel.
Sint Maarten, Sint Maarten, Sint Maarten reed door weer en wind,
zijn vurig paard droeg hem gezwind
Sint Maarten reed met volle moed,
zijn mantel dekt hem warm en goed.
Een oude, een oude, een oude man stond aan de baan,
hij keek de ridder smekend aan:
"Och, help mij, help mij uit de nood.
Ik vind hier in deez' kou de dood."
Sint Maarten, Sint Maarten, Sint Maarten was zeer aangedaan,
hij bleef voor d'arme bedelaar staan.
Hij trok zijn slagzwaard uit de schee
en sneed zijn mantel vlug in twee.
De oude, de oude, de oude man kwam 's nachts weerom
hij had de halve mantel om.
Hij sprak tot Maarten zonder spot
en zei: "Ik ben de goede God."
Met een nuchter verstand zou men de delen van de mantel door Martinus kunnen relativeren: Was dit werkelijk zo'n bijzondere daad? Martinus gaf niet eens zijn hele mantel weg! Hoe veel mensen hebben niet veel meer gedaan dan hij, zonder dat dit herinnerd wordt.
Volgen we deze gedachtegang dan missen we het oorspronkelijke karakter van deze gebeurtenis uit het oog. Een fundamentele wet van het Christendom komt hierin tot uiting: door te delen heeft men meer dan daarvoor. Wat aan uiterlijke materie minder wordt, vermeerdert aan intrinsieke waarde. Een brood dat gedeeld wordt met een hongerig persoon zal uiteindelijk meer betekenen dan een alleen geconsumeerd brood.
Bovengenoemde legende uit Martinus' leven geeft uitdrukking aan deze broederlijke basishouding. Het verdelen maakt de ontvanger innerlijk vrijer, omdat hij weet dat ook in de behoeftes van de gever wordt voorzien.
