Pasen

Lilian van der Stap ~ De opstanding

Palmzondag is het begin van de Stille week. In deze week heeft elke dag zijn eigen verhaal. Pasen en de stille week hebben een hele duidelijke christelijke oorsprong. Deze week verhaalt van de glorieuze intocht van Jezus Christus in Jeruzalem tot de opstanding met Pasen. Deze week volgt heel duidelijk de weg van het oude leven, via de dood, naar het nieuwe leven. In de kerk ligt de nadruk in deze tijd veelal op het lijden dat vooraf gaat aan Pasen, de opstanding zelf krijgt minder aandacht. Vanuit de antroposofie is juist ook die opstanding belangrijk: de opstanding van het ‘ik’, van ons bewustzijn, van nieuwe mogelijkheden. We leggen de uiterlijke schijn af, zoals macht, status, hebzucht en laten dit sterven. Daaruit kan een innerlijk bewustzijn opstaan, medeleven zonder waardeoordeel, liefde voor alles wat leeft. Het één opgeven voor het ander is niet gemakkelijk, daar gaat vaak een vorm van lijden aan vooraf.

 

Op school vieren we dit feest niet heel uitgebreid. Goede vrijdag, de dag van de kruisiging en begrafenis is meestal een vrije dag. De dag er voor is het Witte donderdag, de dag van het laatste avondmaal, is niet heel geschikt voor een uitbundig Paasfeest. 

In de derde klas wordt het Oude Testament behandeld, zij hebben vaak wel een Pesach maaltijd. Pesach is het Joodse lentefeest waarbij de bevrijding van het joodse volk van de slavernij wordt gevierd.

Voor jongere kinderen is de opstanding van Christus eigenlijk nog niet goed te begrijpen. Beelden in opstandingssprookjes worden wel goed opgenomen. Denk aan Roodkapje, Sneeuwwitje of De wolf en de zeven geitjes. En het onderwerp van opstanding in de vorm van de ontluikende natuur vanuit het ogenschijnlijk dode winterse landschap is juist iets wat je met jonge kinderen heel goed kunt vieren. Zo is Pasen, net als Palmpasen, eigenlijk een lentefeest. De naam voor Pasen in Engeland en Duitsland zijn Easter en Ostern. Deze namen zijn afgeleid van Ostara, de godin van de lente en de vruchtbaarheid. 

 

Johanna Schneider ~ Dankjewel Paashaas

Ook het Paasfeest zit weer vol symbolen van nieuw leven. De eieren die we schilderen, zoeken en eten laten zien hoe er iets nieuws kan groeien uit iets wat ogenschijnlijk dood is. Uit de harde schil komt een zacht levend donzen kuikentje. Zowel de eieren als de haas stammen als symbool nog uit de tijd van de Germanen. Het ei gold heel vroeger als iets heiligs, een symbool voor het ontkiemende leven.

De haas vertegenwoordigt ons hoger bewustzijn, ons “hoger ik”. De haas is vruchtbaar en heel onzelfzuchtig. Achtervolgd door jachthonden zal een uitgeputte haas vervangen worden: een andere haas neemt zijn plaats in. De haas heeft geen hol, maar een leger. Veel vogels maken gebruik van de hazenlegers om hier een nest van te maken en eieren uit te broeden. Hier wordt de verbinding van de haas die de eieren verstopt duidelijk. Zo vormt de haas en prachtig symbool voor ons “ik”. Een “ik” om ons aan te spiegelen. In deze periode kunnen wij groeien, weer een verbintenis krijgen met de geestelijke wereld en innerlijk wakker worden. En de haas, die oog heeft voor de noden van een ander en zonder zelfzucht alles doet om een ander te redden laat daarmee eigenschappen zien die ook Jezus Christus worden toegedicht. 

 

Zo is Pasen het feest van de opstanding en het licht worden. Het geeft nieuwe impulsen en nieuwe groeikracht. Niet alleen in de natuur, maar ook in jezelf. Nieuwe dingen zijn in deze periode makkelijker te ontwikkelen. De opstanding va het 'ik' maakt het ons bewust wat we doen en maakt ons sterk voor de komende zomer.